Küçüklüğümden siyah beyaz bir fotoğraf karesi kalmış aklımda. Yerde bulduğumuz bir taş ya da tahta parçasından yarış arabaları yapabildiğimiz zamanlardan. Apartmanların safları sıklaştırıp mahallenin ruhuna Fatiha okumadığı zamanlardan. Henüz mahallenin öbür ucundaki evde kimlerin oturduğunu bildiğimiz; o evdeki çocuklarla arkadaş olduğumuz zamanlardan. Durduk yere kılçık misali boğazıma takılacağı tuttu her ne hikmetse.
Küçüğüm henüz. Tası tarağı toplamışız. Bir arabanın arka koltuğunda annemim yanında oturmuşum. Kardeşim annemin kucağında. İkimizde araba ilerlerken arkamızı dönmüş, sokağın sonunda sıra halinde dizilmiş, gözyaşları içinde bize el sallayan mahalle eşrafına el sallıyoruz. Yalan yok annemin de gözleri buğulanmış. Babam direksiyonda. Ben bir elvedanın yanıbaşında. Komşular ağlamaklı. Sokağı dönüyoruz. Aradan yıllar geçiyor...
0 yorum:
Yorum Gönder
Yorumlarınız Türkçe yazım kurallarına uygun olduğu için;hakaret içermediği için teşekkürler